W domu

 Jedziemy do Dombivali, ktore okazalo sie malym miasteczkiem, zaledwie
2 500 000 mieszkancow :D
satmtad pojechalismy do Titvali i tu juz zostalysmy z Jasmine i Stacey. Jestesmy w prawdziwym indyjskim domu, mieszkaja tu tylko dziewczyny, tu sie ucza, bawia, gotuja, rozmawiaja. Jest ich 34.Sa sliczne, maja dlugie kruczoczarne wlosy,szerokie, snieznobiale usmiechy i ogromne oczy, nosza kolorowe sarees, ale na zajecia specjalne mundurki. To prawdziwy zaszczyt z nimi obcowac , tak wiele mozna sie nauczyc. Juz nawet 10letnie dziewczynki sa bardzo dorosle i dojrzale, zmusilo je czesto do tego zycie.
Sa bardzo grzeczne, mile,pomocne, czasem zbyt posluszne i sluzalcze, na co im nie pozwalamy,uczymy je jak szanowac siebie i doceniac swoja wartosc. Kobiety w Indiach nadal nie maja pelnych praw w spoleczenstwie, mimo obowiazujacej tu demokracji. Czesto dziewczynki nie sa posylane do szkol, sa gorzej traktowane od chlopcow.

Na miejscu

Już myślałam, że za chwilę będę mogła napawać się zapachami i widokami Bombaju, a tu niestety... Na lotnisku jednak nie było tak łatwo jak zwykle. Przy bramce, w której miałam oddać kartę wjazdu do Indii mnie zatrzymano. Nie znałam dokładnego adresu, pod którym miałam się zatrzymać, a formularz tego wymagał. Uprzejmie poradzono mi bym zadzwoniła do znajomych, którzy mają mnie odebrać. Oczywiście zgodziłam się bez wahania, cóż miałam robić. Wyciągam telefon, patrze, a tam low battery, oblał mnie zimny pot, szukam numeru, naciskam zieloną słuchawkę, a tam Pani piskliwym głosem oświadcza, że nie ma takiego numeru...teraz to już mnie nic nie oblało,starałam się tylko głęboko oddychać, kiedy w głowie przelatywały mi myśli powrotu do domu albo zamieszkania na lotnisku, wzięłam trzy głębsze...wdechy oczywiście, spięłam się, sprawdziłam numer w mailu, oczywiście nie przepisałam jednej dziewiątki, Ninad podal adres.
Potem ochroniarz pytał jak dlugo ich znam i dziwił się, że przyleciałam do ludzi, których znam tylko z internetu i to od tygodnia. Martwił się, że nawet ich nie rozpoznam ;) Po kilku wymienionych jeszcze uśmiechach wreszcie poszłam po bagaż. A tu, wcale nie lepiej. Ponad godzinę czekałam, aż wyjedzie moja walizka, czyżby służby bezpieczeństwa przetłumaczyły sobie moje nazwisko?:D
Po wszystkich przygodach opuściłam terminal, czekała już na mnie banda wariatów.
Cara,której jak się okazało imię nie czyta się Sara tylko Kjara, Ninad-jej chlopak,Lijoni, Lukas-przystojniak z Austrii i Agata ku mojemu zdziwieniu z Warszawy. Ponieważ była już 3 w nocy zostaliśmy w Bombaju, przemieszczając się do domu Ninad'a rikszą, czyli tutejszym transportem publicznym. Po zapoznaniu się z cab shower i indyjską toaletą padłam jak mucha.

Wielka wyprawa do Indii!

Pierwsze spostrzezenie, wybijam sie z tlumu juz na lotnisku we Frankfurcie, jestem jedyna biala podrozujaca do Bombaju. Ludzie sa zaskakujacy, chodza bosao, zwijaja sie w trabki i spia gdzie popadnie. A jeszcze nie wylecialam! Teraz zasiada kolo mnie jakis Hindus, a wlasciwie powinnam napisac Indus, bo nie wiem jakiego On jest wyznania. Idzie Pan w koszulce Laurena, ktorego logo jest wieksze od niego samego, na szczescie usiadl dalej:D

No to lecimy!